مردی که صد سال عمر کمش بود

\xa0حدادی خاطرات تهران را وجه مشترک خود با عبدالله انوار\xa0 خواند\xa0 و گفت: هنگامی که بر روی پروین اعتصامی تحقیق می کردم\xa0 او جزو معدود\xa0 کسانی بود که مرحوم پروین را دیده بودند. در آن زمان دبیرسیاقی، سیمین بهبهانی و ایشان مرحوم پروین را دیده بودند و از خاطرات استاد استفاده کردم. او خاطراتی را درباره عبدالله خان احمدیه، پزشکی که مدعی هستند بر سر بالین پروین حاضر نشد و او از دست رفت بیان کرد. گویا مدتی منزل استاد و پدرشان در نزدیکی خانه عبدالله خانه احمدیه در پامنار بود. انوار می گفت دایی من، منصور وقار همان که در ماجرای کشتن مدرس دست داشت، پیش دکتر احمدیه رفته و با یک نسخه خوب شده بود. من احساس می کردم در سیستم بلع مشکل دارم، روزی پیش او رفتم و او تشخیص داد ۲۰ سانت از روده من قابلیت دفع به صورت عادی را ندارد. او به من روش و سیستم خوردنی آموخت که تاکنون رعایت کرده ام.

کاوه خورابه، معاونت پژوهشی انجمن آثار و مفاخر فرهنگی هم در این مراسم اظهار کرد: فکر می کنم، مسئله امروز ما، تفاوت قائل شدن بین اصالت و امر اصیل و امر غیراصیل است. جدی ترین مسئله ای که اگرچه در حوزه فلسفه و جامعه شناسی و انسان شناسی روزگار معاصر جایگاه ویژه ای دارد، در شرایط امروز ما باید با شدت بیشتری دنبال شود. استاد انوار از جمله افرادی بود که حوزه اصالت را برگزید. در بحث اصالت شاید دو گونه رویکرد باید مورد توجه قرار گیرد؛ به یک رویکرد باید نزدیک شد و از رویکرد دیگر دور. رویکردی که باید به آن نزدیک شد، مسئله بودن هاست و رویکردی که باید از آن فاصله گرفت، مسئله داشتن هاست.\xa0 استاد انوار به سمت بودن ها رفت و\xa0 رویکرد بودن را انتخاب کرد. با این که برخوردار از داشتن های بسیار بود، اما ترجیحش بر انتخاب دوم بود.

\xa0محقق افزود: عبدالله انوار زبان دان بود و از متون عربی نیز استفاده می کرد. زمانی که من و دکتر آریان پور دانشجوی دکتری ادبیات بودیم، پابه پای ما تفسیر کشف الاسرار و تاریخ بیهقی را خواند. وجودش مملو از عشق به دانش بود. وجودش، وجود جامعی بود و در دوستی صمیمی، بامحبت و اهل طنز و شوخی بود. مدتی که با ایشان بودیم واقعا زمان های گرانبهایی بود.

\xa0خورابه سپس بیان کرد: پرسش رویه ای بود که در ذات استاد انوار نهفته بود. در اولین مواجهه با او، مسئله پرسش که منجر به\xa0 اندیشه و تفکر\xa0 می شد، خودنمایی می کرد. او بارها و بارها می گفت: «تفکربرانگیزترین مسئله زمانه ما این است که چرا تفکر نمی کنیم؟» انوار تفکر می کرد.

\xa0او در پایان پیشنهاد داد\xa0 جایزه ای برای انوار داشته باشیم تا نام نیک عبدالله انوار\xa0 که همواره باقی است، باقی بماند.

مسجدجامعی تأکید کرد: انوار به نسلی تعلق داشت که علم را به خاطر علم می خواست و به خود علم علاقه داشت. او در ۹۸ سالگی و در بیمارستان\xa0 کتابی درباره جنگ روسیه و اوکراین می خواند. مهم ترین دغدغه او\xa0 ایران بود. مجتبی مینوی در مراسم بزرگداشتی گفته بود زمانی که روی مدارک دانشگاهی نوشتند تا از مزایای آن بهره مند شوید علم از بین رفت و ارزشش را از دست داد. انوار در مقدمه دهخدا خود را لیسانسیه حقوق و معلم مدارس تهران معرفی می کند. انوار این چیزها را یاد نگرفته بود که استاد دانشگاه شود، او فقط دنبال علم بود.