این پژوهشگر میراث ناملموس همچنین گفت: بافت این کلاه گاها توسط زنان و بیشتر مردان کهنسال انجام می شود. رنگ آن عموما خودرنگ (رنگ پشم، کرک) بوده و بسته به سن شخص در اندازه و رنگ های\xa0 متفاوت بافته می شود. در روستای «طرود» و روستاهایی که در منطقه کویری «خوار توران» قرار دارد به دلیل پرورش شتر از پشم آن\xa0 برای بافت این کلاه استفاده می شود.
او اضافه کرد: ماده اصلی و اولیه آن از پشم گوسفند، شتر و کرک بز بوده که به صورت کاملا خام و خودرنگ استفاده می شود. مراحل بافت آن بسیار ساده و بدون دخالت هیچ گونه ماشین و یا ابزار خاصی انجام می شود. برای بافت کلاه بعد از شستن\xa0 پشم\xa0 آن را نخ ریسی می کنند، سپس کلاه را با پنج عدد سیخ چوبی یا میله فلزی می بافند.
هانی رستگاران ـ پژوهشگر میراث ناملموس و فرهنگ عامه ـ درباره\xa0مهارت سنتی بافت «کلاه پشمی» به ایسنا گفت:\xa0«کلاه پشمی» یکی از هنرهای سنتی و دستی کهن شهرستان شاهرود در نقاط کوهستانی و کویری منطقه است. این دست بافته منطبق با فرهنگ منطقه ای بوده و جزیی از\xa0 پوشاک مردان به عنوان سرپوش در فصل سرد سال مورد استفاده قرار می گیرد.\xa0در حقیقت می توان گفت که کلاه تنها بخش پوشاک مردان است که نسبت به سایر پوشاک کمترین تحول و دگرگونی را داشته است و از سویی جایگاه کلاه در اعتقادات، باورها، آیین ها و نقش آن در مفاهیمی چون مردانگی و اصالت موجب شده اهمیت خاصی داشته باشد.
انتهای پیام\xa0
مهارت سنتی بافت «کلاه پشمی» در شهرستان شاهرود یکی از میراث ها ناملموس استان سمنان است که در نوبت ثبت در فهرست ملی است. امروز علاقه کمتری به استفاده از این کلاه وجود دارد و از این رو شاید مهارت بافت آن به فراموشی سپرده شود.
رستگاران با بیان این که مهمترین خاصیت این کلاه غیر قابل نفوذ بودن در برابر سرما، نم و رطوبت است که موجب شده تاکنون کاربرد خود را حفظ کند، ادامه داد:\xa0از آن جا که دو لبه کلاه را می توان در مواقع سردی هوا بر روی گوش ها برگرداند، در اصطلاح به\xa0 آن «کلاه گوشی» نیز گفته می شود و اگر به جای پشم برای تهیه آن از کُرک استفاده شود به آن\xa0 «کلاه کُرکی» هم می گویند .