در نهایت می‌توان گفت که ثبت این پرونده در میراث جهانی یونسکو برای ایران از اهمیت بالایی برخوردار است، چرا که ثبت موسیقی ایرانی به عنوان میراث جهانی جایگاه فرهنگی کشور را میان ملل مختلف ارتقاء می‌بخشد و تاثیرات مهمی را همراه داشته است.
گفته می‌شود طرح ردیف موسیقی ایران در سال ۱۳۸۳ توسط رئیس وقت هیات مدیره کانون نویسندگان و پژوهشگران خانه موسیقی پیشنهاد شد، اما به دلیل عدم حمایت مالی دفتر امور موسیقی وزارت ارشاد متوقف ماند.
ثبت موسیقی ایرانی در فهرست جهانی همچنین به مردم و مسئولان یادآوری کرد که موسیقی ایرانی از ظرفیت بسیار بالایی برخوردار است و نباید آن را به فراموشی سپرد.
دوباره اما در سال ۱۳۸۷ سازمان میراث فرهنگی مسئولیت پشتیبانی مالی این طرح را پذیرفت و اقدامات اجرایی ثبت طرح در کمیته‌ای مرکب به رهبری هومان اسعدی انجام گرفت و فیلمی مستند تهیه شد.
آوازها را همچنین می‌توان یک دستگاه کوچک و مختصر در نظر گرفت؛ آواز ابوعطا، آواز دشتی، آواز افشاری، آواز بیات‌ترک، آواز اصفهان، آواز بیات‌کرد و آواز شوشتری از معروف‌ترین آوازهای این مرز و بوم است.
ایسنا/خراسان رضوی میراث فرهنگی ناملموس از جمله ترانه، موسیقی، صنایع‌دستی و … تولیدات و فرایندهای فرهنگی هستند که با گذشت زمان و از نسل‌های پیشین باقی مانده‌اند؛ این موارد شکل‌هایی از فرهنگ هستند که قابلیت ثبت و ضبط دارند اما ملموس و فیزیکی نیستند.
انتهای پیام
«ردیف موسیقی اصیل» اولین پرونده مستقل ایران بود که در مهر ۱۳۸۸ در فهرست میراث معنوی یونسکو به ثبت رسید.
بر اساس اسناد تاریخی موسیقی ایران به پیش و پس از اسلام تقسیم می‌شود. موسیقی سنتی ایران از دستگاه‌ها، مقام‌ها، گوشه‌ها، آوازها و فرم‌های منحصر به‌فرد خود ساخته شده که امروزه شامل ۷ دستگاه و ۶ آواز است. دستگاه شور، دستگاه سه‌گاه، دستگاه چهارگاه، دستگاه همایون، دستگاه ماهور، دستگاه نوا و دستگاه راست پنج‌گاه از ۷ دستگاه ردیف موسیقی ایرانی هستند.
موسیقی ایران نیز از دسته هنرهایی است که طی سال‌ها سینه به سینه از استاد به شاگرد منتقل می‌شد و برای آنچه که امروز به عنوان موسیقی سنتی ایران معرفی می‌شود، افراد نامدار بسیاری تلاش کرده‌اند.
منبع:
anthropologyandculture.com
پیشینه هنر موسیقی در ایران به سال‌های قبل از میلاد باز می‌گردد. به عنوان مثال مهرنگاره‌ای ۳۴۰۰ ساله در تپه چغامیش دزفول کشف شد که در آن دسته‌ای نوازنده مشغول نواختن سازهایی چون چنگ، شیپور، تنبک و … بوده‌اند. کشف این سنگ‌نگاره و آثار مشابه دیگر در این خطه گواه فعال بودن نوازندگان بسیاری در ایران کهن است.