او ادامه داد: با این حال هر خانواده نمی توانست با تعداد 10 تا 15 گوسفندی که داشته، مواد مورد نیاز خود را برای مصرف تهیه کند، بنابراین با هم همکاری می کردند و با این تعاون که واره کاری نام داشته به یکدیگر شیر قرض می دادند. در طول سال نوبت هر خانواده ای که می شد شیرها را قرض گیرد تا کشک، روغن و ماست مورد نیازش را تهیه کند، حیاط خانه اش را آب و جارو می کرد و از آن هایی که شیر می آوردند با نخود و کشمش و تخمه کدو یا فتیر پذیرایی می کرد. \xa0
کمیجانی همچنین بیان کرد: در بین مردم روستا نوع دوستی هم وجود داشت و اگر خانواده ای شیر نداشته تا به این مراسم بیاورد، دیگر خانواده ها ظرف شیری به او می دادند که دست خالی به مراسم نیاید. \xa0امروز هم این مراسم مانند گذشته برگزار می شود و در سال ١٣٩٧ با شماره ١٧٣۶ در فهرست میراث ناملموس کشور به ثبت رسیده است. \xa0
به گفته مسؤول تدوین پرونده «مراسم سوت آشی در منطقه بزچلو»، خوردن این آش هم آیینی دارد، قبل از خوردن، زنان یک کاسه آش را در چشمه می ریزند و اعتقاد دارند که روزیِ ماهی های چشمه است یا یک کاسه آش روی پشت بام برای پرنده ها می ریزند.
انتهای پیام
