نظری همچنین گفت: زنان کُرد، موی خود را به صورت تابیده و پیچیده در اصطلاح کردی (چتر) یا (چتری) آویزان می کردند و بعد گلونی را به شکل روسری سه گوش روی سر انداخته و بعد هبر را دور سر می بندند. بستگی به جایگاه و زمان و موقعیت، گاهی از گلونی رنگارنگ و گاهی از گلونی یکدست مشکی استفاده می کردند. در مراسم های عروسی و در زمان عادی از گلونی رنگارنگ و در مراسمات ختم و عزا از گلونی یکدست مشکی زیر «هبر» استفاده می شده است.
او با بیان این که برای حفظ و صیانت «هبر»، مهارت بافت آن در تاریخ آبان سال ۱۴۰۱\xa0\xa0و به شماره ۲۷۰۰ در فهرست میراث ناملموس کشور ثبت شده است، اظهار کرد: نوعی سربند از جنس مخمل معمولا به رنگ سیاه و سه گوش است که در گذشته چهارگوش هم استفاده می شده است. برای استفاده از «هبر» حتما باید ابتدا روسری از جنس گلونی روی سر انداخته و بعد هبر را به دور سر ببندند. «هبر» از جنس مخمل نرم و درجه یک و اعلا باید باشد. نوع نامرغوب آن زود خراب می شود و چون بافت آن زحمت زیادی دارد، بهتر است از نوع درجه یک مخمل استفاده شود. ریشه ها هم بستگی به سلیقه اشخاصی که آن را می پوشند، کوتاه و یا بلند در نظر گرفته می شود. بافت ریشه ها به آموزشی تخصصی نیاز دارد، چون باید با ظرافت خاصی به شکل منظم و یکدست بافته شود. برای صیانت از این میراث باید مهارت بافت آن مستند و آموزش داده شود. \xa0
انتهای پیام