با توجه به پیگیری های مکرر نماینده مردم خمینی شهر در مجلس شورای اسلامی، علی دارابی قائم مقام وزیر و معاون میراث فرهنگی طی نامه ای ضمن اشاره به کلیه مفاد قانونی، وظایف آن وزارتخانه را در خصوص محدوده های مصوب بافت تاریخی برای وی تبیین کرده و اقدامات و مکاتبات صورت گرفته را گزارش می دهد.
در همین راستا اداره کل میراث فرهنگی صنایع دستی و گردشگری استان اصفهان در تاریخ ۲۴ اسفند ۱۳۹۹ در نامه خود خطاب به شهردار خمینی شهر درخصوص خیابان بخشداری، با اشاره به ابلاغ محدوده بافت تاریخی در سال ۱۳۸۸ و همچنین مصوبه شورای عالی شهرسازی و معماری ایران در سال مبنی بر حفظ اصالت و یکپارچگی بافت های تاریخی که هرگونه ایجاد معبر شریانی جدید و یا تغییرات در نقش و عملکرد و عرض شبکه معابر و بازگشایی معبر جدید یا حذف معابر موجود در بافت تاریخی مغایرت اساسی است، با هرگونه احداث خیابان در محدوده بافت تاریخی خمینی شهر مخالفت کرد.
پس ازآن در تاریخ ۲۹ تیرماه ۱۴۰۱ شورایعالی شهرسازی و معماری ایران در این خصوص تشکیل جلسه داد که به توقف اجرا و بازنگری طرح جامع در محدوده بافت تاریخی رأی می دهد. از این تاریخ به بعد و با بهره گیری از فاصله زمانی برگزاری جلسه تا ابلاغ مصوبه، در روز ۳۱ تیرماه ۱۴۰۱ یعنی دو روز پس از برگزاری جلسه، مهران زینلیان، معاون هماهنگی امور عمرانی استانداری اصفهان و سایر اعضای مؤثر کمیسیون ماده پنج استان مانند فرمانداری، میراث فرهنگی، اداره راه و شهرسازی و شهرداری از سوی نماینده مردم خمینی شهر در مجلس شورای اسلامی جهت بازدید دعوت می شوند و درنتیجه، طی نامه ای درخواست نماینده مردم خمینی شهر در مجلس شورای اسلامی جهت اجرای خیابان بخشداری با عرض ۲۰ متر مطرح شده و معاون هماهنگی امور عمرانی استانداری نیز موافقت خود را با تعریض ۲۰ متر طی نامه مورخ ۳ مردادماه ۱۴۰۱ به فرمانداری اعلام می کند.
این در حالی بود که در تاریخ ۲۴ مردادماه ۱۴۰۱ محمدتقی نقدعلی، نماینده مردم خمینی شهر در مجلس شورای اسلامی در جلسه بررسی توضیحات عزت الله ضرغامی، وزیر میراث فرهنگی حضورداشته و اعتراض وی به وزیر درخصوص مصوبه کمیته کارشناسی منجر به صدور نامه ای از جانب جواد اوحدی، معاون امور مجلس، حقوقی و استان ها در تاریخ ۲۵ مرداد ۱۴۰۱ خطاب به علیرضا ایزدی، مدیرکل میراث فرهنگی صنایع دستی و گردشگری استان اصفهان شد که در آن نامه موافقت با احداث خیابان به عرض ۲۰ متر توسط مقام عالی وزارت به استان ابلاغ می شود.
همچنین در نامه علی دارابی، قائم مقام میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری کشور به فرزانه صادق مالواجرد، معاون شهرسازی و معماری و ودبیر شورایعالی شهرسازی و معماری ایران\xa0به تاریخ ۱۹ اردیبهشت ۱۴۰۱ درخصوص طرح ویژه حفاظت از بافت تاریخی خمینی شهر نیز با اشاره به قانون حمایت از مرمت و احیای بافت های فرهنگی تاریخی، آمده است که طرح تفصیلی شهر در محدوده بافت تاریخی را با رعایت ملاحظات حفاظتی به طرح ویژه حفاظت و احیای بافت تاریخی تغییر یابد.
باید دید به چه دلیلِ کارشناسی و حقوقی در همان روزی که توضیحات وزیر از سوی نمایندگان امضاکننده طرح استیضاح شنیده می شود چنین مجوزی از یک معاونت غیر فنی وزارتخانه(معاونت امور مجلس، حقوقی و استان ها)و برخلاف قوانین و مصوبات بالادستی و نظرات بدنه کارشناسی صادر می شود؟!
این بافت تاریخی در سده های گذشته همگام با سایر تحولات شهرسازی در ابتدای مشروطیت و آغاز مدرنیسم در شهرسازی، دستخوش تغییرات دوران پهلوی اول قرار می گیرد و خیابان های صلیبی شکل دوران رضاشاه بر پیکره شهر نقش می اندازد، خیابان هایی که امروزه با نام های ولیعصر، بوعلی و امام خمینی شناخته می شوند. خیابان ولیعصر به موازات محور تاریخی دوشنبه بازار و به فاصله ۱۰۰ متر از شمال آن احداث می شود که به مرورزمان ابتدا خدمات دولتی و سپس مغازه های جدید بدنه خیابان را فراگرفته و بازار جدید سده، در کنار بازار سنتی شهر شکل می گیرد. تحولات شهرسازی در دهه ۵۰ با احداث رینگ ترافیکی جدید، سرعت رشد ساخت وسازهای شهری را دوچندان می سازد. این رینگ شهری سه هسته تاریخی شهر را دوباره می شکافد تا عبور اتومبیل را به هسته های تاریخی شهر سهل تر کند. این تغییر جدید با تحولات جمعیتی شهر نیز در دهه ۵۰ و ۶۰ همراه شده و موجب توسعه افسارگسیخته بافت شهری در پهنه باغات تاریخی مابین هسته های سکونتگاهی می شود.
در دهه ۷۰ با توجه به قوانین جدید و الزامات توسعه شهریِ برنامه ریزی شده، طرح جامع خمینی شهر در سال ۱۳۷۶ مصوب شد که طرح تفصیلی آن در سال ۱۳۸۲ به شهرداری ابلاغ می شود. متأسفانه این طرح های شهری در امتداد تخریب های پیشین قرارگرفته و در فضای فکری دهه ۷۰ بدون در نظر گرفتن هرگونه ملاحظات شهرسازی در بافت های تاریخی تهیه و تصویب شد. خیابان هایی همچون مرکزی، خوزان، بخشداری و درب محکمه از آن دست محورهایی هستند که به صورت شریانی از مراکز تاریخی شهر عبور می کردند. اوج این افسوس را باید در زمان بازنگری طرح جامع در دهه ۹۰ دید. زمانی که علی رغم ابلاغ محدوده بافت تاریخی، نه تنها این روند متوقف نشد بلکه خیابان های جدید دیگری بر پیکر این بافت تکه تکه شده، تحمیل و در سال ۱۳۹۶ توسط شورایعالی شهرسازی و معماری ایران به شهرداری جهت اجرا ابلاغ شد. این موضوع که چگونه یک طرح شهری در این سطح و باوجود قوانین متعدد و بررسی های شورایعالی شهرسازی و معماری ایران با این حجم تخریب در بافت تاریخی مصوب و ابلاغ می شود، جای بحث فراوان دارد؛ اما همین مغایرت ها گروه های حامی میراث فرهنگی را از سال ۱۳۹۹ واداشت که به مطالبه گری برای جلوگیری از تخریب ها بپردازند.