در بسیاری از کشورها، گردشگری راه اصلی و چه‌بسا تنها راه توسعه است؛ بنابراین باید مطمئن بود گردشگری به شیوه‌ای توسعه یابد که سهم آن در توسعه پایدار مقصد بهینه باشد. هدف پژوهش حاضر تدوین مدل بومی‌سازی شده در راستای توسعه پایدار گردشگری برای جمهوری اسلامی ایران است. روش پژوهش مورد استفاده ، تحلیل داده بنیاد و جامعه آماری این پژوهش متشکل از خبرگان صنعت گردشگری که به روش گلوله برفی انتخاب شده و مورد مصاحبه نیمه ساختار‌یافته قرار گرفته‏اند. دستاورد اصلی این پژوهش ایجاد مدلی هم‌پیوند و شبکه‌ای توسعه پایدار گردشگری از عوامل سببی (نگرانی‏های زیست‌محیطی ایران، اهمیت اثرات گردشگری و بعد ژئوپولتیک ایران)، عوامل محوری (پایداری منابع گردشگری، آینده‌نگری در حفظ منابع گردشگری و عدالت و برابری در استفاده از منابع گردشگری)، عوامل زمینه‌ای (مشارکت و انسجام ذی‌نفعان گردشگری، فرهنگ‌سازی نسبت به گردشگری و آموزش و پژوهش گردشگری)، عوامل ساختاری(حس مکان گردشگری، مدیریت مالی گردشگری، ایمنی و امنیت در گردشگری، علم و فناوری‏های نوین گردشگری و حکمروایی خوب در گردشگری)، عوامل مدیریتی (خط‌مشی‌گذاری و برنامه‌ریزی گردشگری، بازاریابی گردشگری، مدیریت منابع زیست‌محیطی کشور، مدیریت منابع گردشگری، مدیریت کیفیت جامع گردشگری و ارزیابی و نظارت پایداری گردشگری) و عوامل پیامدی (غنای فرهنگی کشور، حفاظت از منابع گردشگری، رضایت گردشگران و رفاه و کیفیت زندگی) است.
منبع