در بخشهایی از کتاب آمده است: «کوچنشینی به معنی وسیع واژه، جابهجایی مکانی، در تهیه معاش است. از این منظر، تاریخ اینگونه معیشت به قدمت نخستین جوامع انسانی در شرق و جنوب آفریقا است، اما کوچنشینی استوار بر گلهداری، نخست با تعقیب و مدیریت گلههای بز و گوسفند وحشی در کوهستانهای آناتولی و زاگرس آغاز شد و با اهلیکردن این دو نوع جانوری رفته رفته به شکلی درآمد که امروزه ما با آن آشنا هستیم. در واقع کوچِ فصلی ساکنان دورهی نوسنگی در زاگرس توسط کوچ بز و گوسفند وحشی به آنها تحمیل شده بود، زیرا با آغاز فصل پاییز، برف و سرما و کاهش گیاهان خوراکی در کوهستان، گلههای بز و گوسفند به دشتهای گرمتر و سبز مناطق جنوبی مانند دهلران و خوزستان مهاجرت کرده و جوامع انسانی نیز که معیشت آنها با شکار و گردآوری گیاهان خوراکی و گندم و جوی وحشی تأمین میشد به دشتها کوچ میکردند، اما با اهلیکردن بز و گوسفند در اواخر هزاره هشتم پیش از میلاد مشکل تأمین آذوغه در بلندیهای زاگرس در زمستان و در دشتهای پست در تابستان از میان نرفت. تنها راه ادامه چنین شیوه معیشتی انطباق با طبیعت بود که نیازمند کوچ فصلی برای دامداران کوچرو بود که تا امروز ادامه دارد.»
ترجمه این کتاب را «محسن زینیوند»، باستانشناس انجام داده و «عباس علیزاده» ـ باستانشناس پیشکسوت ـ مقدمه آن را نوشته است که فرصت مطالعۀ این اثر مهم را برای بسیاری از دانشجویان و پژوهشگران علاقمند فراهم کرده است.
کتاب «گزارش کمیاب کاوش دو گورستان پیش از تاریخ»، نتیجه کاوشهای باستانشناس بلژیکی در ایران منتشر شد.
به گزارش ایسنا، این کتاب ترجمه فارسی «گزارش کمیاب کاوش دو گورستان مهم پیش از تاریخ» توسط «لویی واندنبرگ» است که شاگردان او «اِرنی هرینک» و «برونو اُوِرلت» گفته می شود آن را با دقتی بینظیر در سال ۱۹۹۶ میلادی به چاپ رساندند. گورستانهای هَکَلان و پَرچینه، کهنترین و مهمترین شواهد باستانشناختی از دامداران کوچرو باستان (در ارتفاعات غرب ایران) و در نوع خود بینظیر است.
انتهای پیام
لویی واندنبرگ، خاورشناس بلژیکی است که از ۱۹۴۴ تا ۱۹۴۸ میلادی در دانشگاههای بروکسل، آمستردام و لیدن در رشتههای باستانشناسی و زبانهای شرقی درس خواند.از سال ۱۹۵۷ میلادی استاد باستانشناسی و تاریخ خاور نزدیک در دانشگاه گان بود. برای کاوشهای باستانشناختی، چندینبار به ایران سفر کرد و باستانشناسان بلژیکی به ریاست او به چندین کار پژوهشی در فارس و لرستان و پشتکوه دست زدند. در سال ۱۹۶۱ با همکاری گیرشمن نشریهای بهنام مطالعات ایران باستان بهراه انداخت.
این کتاب در قطع وزیری، در ۲۴۴ صفحه همراه با جداول، نقشه و تصاویر کاوش و اشیاء آن را از انتشارات دادکین میتوان تهیه کرد.